National Security Agency

Prace nad ta bronią zaczęły się już w latach 40 XIX wieku, kiedy to armia amerykańska postanowiła zamienić cięzkie karabiny M1917A1, M1919A4 oraz M1918A2 (BAR) na broń bardziej przypominającą, sięjącą grozę wśród amerykańskiej piechoty, MG42 oraz przystosować ją do ówcześnie używanej amunicji 7.62x63.

Z połączenia karabinu FG42 i MG42 powstała wersja T44. Ponieważ oryginalnie FG42 był zasilany z magazynków, donośnik zamontowano na boku, a taśma nabojowa była przesuwana pionowo (do góry). Kolejną wersją była T52, w której zmieniono węzeł gazowy oraz wersja T161 z uproszczonym, poziomym donośnikiem. Ta ostania została wprowadzona do produkcji w 1957 roku już pod nazwą M60.

Wszystkie wady ukm-u zostały ujawnione podczas wojny wietnamskiej. Najważniejszą była trudność w wymianie lufy, która była połączona na stałe z dwójnogiem i cylindrem gazowym oraz pozbawiona była uchwytu. Do wymiany gorącej lufy potrzeba było dwóch ludzi i rękawiczek azbestowych, a broń w tym czasie, bez dwójnogu musiała leżeć na ziemi. Drugą poważną wadą było skomplikowane rozkładanie częściowe broni, które utrudniało również jej złożenie i mogło spowodować nieprawidłowe jej złożenie. Poza tym elementy składowe broni wykazywały niską trwałość. W czasie działań wojennych okazało się też, że M60-tka ma skłonność do częstych zacięć i jest trudna w przenoszeniu.

Skłoniło to konstruktorów do przeprowadzenia gruntownej modernizacji, która wprowadziła kilkanaście istotnych zmian do kontrukcji i trwała kilka lat. Powstały wersje M60E1 i E3 Jednak ta pierwsza nigdy nie weszła do produkcji. W 1995 roku powstała jeszcze M60E4, która miała zastąpić poprzednie, jednak wtedy zaczęto już powszechnie używać nowego M240, licencyjnej wersji FN MAG (M240B w armii, M240G w marynarce) oraz M249 SAW jako wsparcia piechoty. Różne wersje M60 stosuje się dzisiaj w różnorakich pojazdach z uwagi na ich dużą siłę rażenia i daleki zasięg.

W Australii M60 zastąpił F89, australijska wersja FN Minimi.

Wersje:

M60 - standardowy uniwersalny karabin maszynowy - 1957
M60B - używany w helikopterach w latach 1960 - 70
M60C - pokładowy karabin maszynowy wyposażony w elektrospust. Używany jako uzbrojenie śmigłowca UH-1. Z powodu problemów z niezawodnością zastąpiony przez GAU-17 Minigun. Lata 1960-70

M60D - pokładowy karabin maszynowy przeznaczony do montażu w drzwiach śmigłowca. Wersja pozbawiona kolby, łoża i chwytu pistoletowego. Posiada tylce. Zastąpiła wersję B.
M60E1 - modernizacja M60. Uproszczono konstrukcje. Zmieniono konstrukcje i mocowanie dwójnogu (dwójnóg zamocowano do komory gazowej). Zmodyfikowano węzeł gazowy i oddzielono go od lufy (wymienna jest sama lufa a nie jak w standardowym M60 zespół składający się z lufy, komory gazowej i dwójnogu). Uchwyt transportowy przeniesiono na lufę (ułatwia wymianę rozgrzanej lufy).

M60E2 - czołgowy karabin maszynowy. Został zamówiony przez US Marine Corps. Jest to pochodna km M60C. Podobnie jak inne czołgowe karabiny maszynowe M60E2 posiada szczelny węzeł gazowy (gazy prochowe z komory gazowej są usuwane na zewnątrz pojazdu specjalną rurką).

M60E3 - wersja opracowana przez Saco Defence Systens Division (filia Maremont Corporation). Produkowana od 1985 roku. Przyjęta w małych ilościach do uzbrojenia piechoty. Niewielkie ilości ukm M60E3 są nadal używane przez amerykańskie oddziały specjalne.

M60E4 - wersja projektowana jako następca M60. W wersji tej standardowa jest lufa krótka, ciężka ale można stosować także lufę krótką lekką i długą (obie z wersji M60E3). Kolbę wyposażono w oporę naramienną. Przekonstruowany donośnik który umożliwił stosowanie taśmy o pojemności 200 naboi. Na pokrywie komory zamkowej znalazł się wspornik do montowania celowników optycznych i elektrooptycznych. M60E4 był produkowany w niewielkich ilościach na potrzeby oddziałów specjalnych (jako Mk 43 Mod. 0).

Zasada działania
M60 jest bronią samoczynną opartą na wykorzystaniu części gazów prochowych, które są odprowadzane przez promieniowo wywiercone otwory w lufie (200mm od wylotu lufy). Gazy te popychają tłok, który następnie uruchamia suwadło. Ilość gazów działających na tłok jest regulowana automatycznie. Skok tłoka wynosi 60mm, suwadło pokonuje 21mm, po czym odryglowuje zamek.
Ryglowanie odbywa się za pomocą obrotu zamka i wejścia rygli w opory ryglowe. Zasilanie taśmowe, lewostronne, taśma rozsypna typu otwartego o pojemności 100 nabojów. Jeśli karabin jest używany jako rkm taśma o pojemności stu naboi jest przechowywana w brezentowym pojemniku mocowanym z lewej strony broni. Mechanizm spustowy umożliwia prowadzenie tylko ognia ciągłego z szybkostrzelnością teoretyczną 550strz/min (praktyczna 200strz/min).

Karabin posiada lufę szybkowymienną, z chromowanym przewodem, zakończoną szczelinowym tłumikiem płomienia. Ponadto we wlotowej jej części znajduje się wkładka stellitowa o długości 150mm. Lufa jest na stałe połączona z komorą gazową i dwójnogiem. Przyrządy celownicze składają się z muszki stałej i nastawnego celownika ramkowego. W wersji ręcznego karabinu maszynowego wyposażony jest w dwójnóg, a w wersji ciężkiego karabinu maszynowego w podstawę trójnożną M122 o masie 6,8 kg.