National Security Agency

Nazwa - G3
Kraj produkcji - Niemcy
Producent - HK
Rok ukazania - 1959
Kaliber - 7.62x51mm NATO
Pojemność magazynka - 20

Po II Wojnie Światowej część niemieckich konstruktorów z zakładów Mauser-Werke, znalazła zatrudnienie w zakładach AME (Atelier Mécanique de Mulhouse) w Alsace we Francji. Byli wśród nich Vorgrimmler, Löffler i Kunert, podczas wojny pracujący w zakładach Mauser-Werke i odpowiedzialni między innymi za projekt Stg.45 (M). Ze zniszczonych Niemiec, przywieźli ze sobą całą dokumentację dotyczącą tej broni wraz z planami układu opóźniającego powrót zamka za pomocą dwóch symetrycznych rolek (adaptowanego z karabinu maszynowego MG42). We Francji przebywali od roku 1946 do 1949 i opracowywali nową broń dla rządu francuskiego. Kiedy Francja uwikłała się w walki w Indochinach, pracę nad bronią przerwano ze względów finansowych, a konstruktorzy wyjechali do Hiszpanii, gdzie naprawdę zaczyna się historia G3.

Vorgrimmler i współpracownicy znaleźli zatrudnienie w fabryce CETME (hiszp. Centro de Estudios Tecnicos de Materiales Espaciales, pol. Ośrodek Badań Technicznych Sprzętu Specjalnego; obecnie Empresa National Santa Barbara) w Madrycie. Wśród nowych pracowników znalazł się też twórca G3, Werner Heynen, który wczesniej pracował w zakładach zbrojeniowych Gustloff-Werke.

Konstruktorzy zatrudnieni w CETME skonstruowali w latach 50. XX wieku kilka wzorów karabinów automatycznych wzorowanych na StG45(M), np. LV-50 na nabój 7.92x33mm Kurz. Ostateczny model miał być dostosowany do naboju 7.92x40mm, który był o tyle ciekawy, że pocisk miał wykonany z aluminium. Nieco później zmieniono kaliber na korzyść 7.62x51mm CETME (bardzo lekki pocisk i mała ilość ładunku miotającego), ponieważ zainteresowane tym karabinem niemieckie służby graniczne nie chciały się zgodzić na nabój inny niż 7.62x51mm NATO (CETME był identyczny z NATO). W 1956 roku rozpoczęto produkcję seryjną karabinu pod nazwą CETME Modelo A. W uruchomieniu produkcji pomagali pracownicy firmy Heckler und Koch, która w zamian za pomoc otrzymała prawa do licencyjnej produkcji karabinu CETME. W 1956 roku partię 400 sztuk Modelo A zakupiła do testów Bundeswehra. Licencję na produkcję tych karabinów zakupiła też holenderska firma Nederlansche Wapen en Munitiefabrik (NWM) z Hetogenbos, która zamierzała zainteresować nim armię holenderską (ostatecznie zakupiła ona w Belgii karabiny FN FAL).

CETME Modelo A był produkowany niedługo, bo do 1958 roku. W 1959 roku rozpoczęto produkcję zmodernizowanej wersji karabinu CETME oznaczonej jako Modelo B. Została ona przystosowana przez konstruktorów firmy Heckler und Koch do zasilania amunicją 7,62x51mm NATO i w styczniu 1959 przyjęta do uzbrojenia armii niemieckiej jako G3.

Jest to karabin o konstrukcji dość nietypowej. Na pierwszy rzut oka wygląda jakby działał na zasadzie odprowadzania gazów z przewodu lufy. Rura znajdująca się nad lufą nie służy do odprowadzania części gazów z przewodu lufy jakby się mogło wydawać. Umieszczono w niej sprężynę powrotną zamka, a sama broń działa na zasadzie odrzutu zamka półswobodnego hamowanego symetrycznymi rolkami. Umieszczenie sprężyny powrotnej nad lufą ma tę zaletę, że można swobodnie operować długością kolby, bez dokonywania specjalnych przeróbek.

G3 strzela z zamka zamkniętego. Zamek składa się z tłoka zaporowego i trzonu zamkowego pomiędzy którymi znajduję się rolki opóźniające otwarcie zamka. Zastosowano mechanizm uderzeniowy z kurkiem zakrytym. Wewnątrz komory nabojowej wykonane jest 12 rowków Revellego o długości 6 mm ułatwiających wyrzut łuski. Mechanizm spustowy tylko do ognia ciągłego i pojedynczego. Bezpiecznik nastawny, połączony z przełącznikiem rodzaju ognia z lewej strony broni nad spustem. Zasilana przy pomocy magazynków o pojemności 20 nabojów.

Lufa zakończona jest szczelinowym tłumikiem płomieni pełniącym również rolę nasadki do miotania granatów nasadkowych. Przewód lufy ma 4 bruzdy prawoskrętne o skoku 305 mm. Broń można wyposażyć w mocowany nad lufą bagnet, mocowany do łoża dwójnóg, celownik optyczny oraz granatnik podwieszany HK 79 (karabiny z granatnikiem posiadają oznaczenie Gewehr 3 Tragbares Granat System)

Ogólnie G3 jest bronią modułową tzn. taką w której można stosować szybko wymienne zespoły o różnych konstrukcjach, pozwalających na zmianę chakterytyk broni. Można np. oprócz stosowania różnych długości kolby stosować różne typy mechanizmów spustowych pozwalających na prowadzenie ognia maszynowego, pojedynczego lub obu. G3 okazał się być bronią bardzo dobrą i niezawodną czego dowodem jest jego już prawie 50-cio letnia służba w Bundeswehrze i ponad 50 innych armiach świata.

Wersje:
G3 - model oparty na CETME Modelo B
G3A1 - prototypowa wersja, metalowa kolba składana pod spód komory zamkowej, łoże wykonane z blachy, celownik otwarty;
G3A2 - obracany celownik bębnowy z przeziernikami o nastawach na 200, 300 oraz 400m, łoże wykonane z tworzywa sztucznego;
G3A3 - kolba stała z tworzywa sztucznego;
G3A3A1 - oficjalny model używany przez armię niemiecką;
G3A4 - kolba teleskopowa;
G3A4ZF - z lunetą (Zielfernrohr);
G3A4A1 - oficjalny model używany przez armię niemiecką;
G3KA4A - subkarabin, składana kolba i lufa o długości 315mm;
G3A5 - nazwa duńskiego karabinu Gv M/66 opartego na G3 (irański G3A6 i turecki G3A7)

Inne wersje:
Gv M/75 - zastępowały M1 Garandy w Danii;
AG-3 - norweski wariant G3A5, produkowany przez Kongsberg Vapenfabrikk;
Ak4 - szwedzka wersja G3A3;
DIO G3 Bullpup - irańska wersja G3 w układzie Bullpup;
G3P4 - wersja pakistańska.

Wersje specjalne:
G3TGS - G3 z granatnikiem HK79;
G3SG/1 - wersja snajperska z lunetą Zeissa 1.5-6x;
MSG3 - wersja snajperska z nowszym zaczepem na lunetę;

Wersje policyjne:
HK41
HK91
HK911
SR9 (T) i (TC)
HK51 - karabin nie produkowany przez HK, ale przez cywilów zapaleńców z USA
PTR91F - G3 produkowane przez amerykańską firmę JLD